Ks. Jan Twardowski - Nasz Patron
"W świecie niewiary próbuje mówić o wierze, w świecie bez nadziei - o nadziei, w świecie bez miłości - o miłości"
Urodził się 1 czerwca 1915r. w Warszawie. Państwo Jan i Aniela Twardowscy oprócz syna Jana mieli jeszcze trzy córki: Marię, Halinę i Lucynę. Matka zajmowała się prowadzeniem domu i wychowywaniem dzieci, ojciec był radcą w Ministerstwie Komunikacji. Przyszły poeta wychowywał się w Warszawie, ale często bywał również w majątku wuja na wsi i tam zapewne zrodziła się jego miłość do wszystkiego co żyje, do wszelkich stworzeń: dużych i małych.
W 1922r. Jan rozpoczął naukę w szkole podstawowej, a od 1927r. uczęszczał do Gimnazjum im. Tadeusza Czackiego w Warszawie, do klasy matematyczno - przyrodniczej. Swoje pierwsze wiersze i nowele zaczął publikować w 1933r. w międzyszkolnym piśmie młodzieżowym "Kuźnia Młodych", gdzie również prowadził "Poradnik Literacki". W 1936r. zdał egzamin maturalny, po czym rozpoczął studia polonistyczne w Uniwersytecie Warszawskim. W tym czasie - w 1937r. - ukazał się już pierwszy tomik jego wierszy zatytułowany "Powrót Andersena" , później niestety zagubiony. Studia polonistyczne ukończył już po wojnie, w 1947r. W czasie II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej, walczył w Powstaniu Warszawskim. W walkach na Warszawskiej Woli został ranny i dłuższy czas tułał się po wojennych szpitalach. Zaraz po zakończeniu wojny wstąpił do tajnego Seminarium Duchownego w Warszawie. Naukę w Seminarium kontynuował z przerwami do 1948 r., kiedy to 4 lipca, z rąk biskupa Wacława Majewskiego przyjął święcenia kapłańskie. Następnie trzy lata służył jako wikary na parafii w Żbikowie koło Pruszkowa. Uczył wówczas w szkole dla dzieci specjalnej troski oraz wiejskiej szkole w Koszajcu.
W 1951r. ksiądz Jan Twardowski powrócił do Warszawy, na Żoliborz, do kościoła św. Stanisława Kostki. Został katechetą w kilku szkołach, między innymi w Liceum im. gen. Sowińskiego na Woli i Małym Seminarium Duchownym na Pradze, gdzie uczył literatury polskiej.
W latach następnych był wikarym kolejno: w parafii Matki Boskiej Nieustającej Pomocy na Saskiej Kępie, potem w kościele Wszystkich Świętych przy Placu Grzybowskim.
Od 1956r. ksiądz Twardowski przez trzy lata znów pracował w Pruszkowie, w szkole dla upośledzonych dzieci, a po powrocie do Warszawy przy Krakowskim Przedmieściu, gdzie aż do emerytury pełnił funkcję rektora kościoła pod wezwaniem św. Józefa Oblubieńca.
W tym czasie prowadził również dusz pasterstwo dla dzieci, głosił dla nich regularnie kazania, a później właśnie dzieciom zadedykował dwa zbiory poezji: "Zeszyt w kratkę" oraz "Patyki i patyczki".
Wcześniej, bo już pod koniec 1945 roku ksiądz Jan Twardowski powrócił do publikowania wierszy. Jego twórczość trafiła wówczas między innymi na łamy "Tygodnika Powszechnego". Od tego czasu wciąż publikował nowe utwory, był drukowany, wznawiany i tłumaczony na wiele języków. Wielką popularność przyniósł mu wydany w 1970 roku tom wierszy pt.: "Znak ufności". Każdy następny tom, każdy nowy tytuł opatrzony jego nazwiskiem cieszył się coraz większą popularnością. Stał się jednym z niewielu współczesnych poetów, którzy są naprawdę w Polsce czytani.
W 1980 roku uhonorowano Księdza Jana Twardowskiego nagrodą PEN Clubu im. Roberta Gravesa za całokształt twórczości, "Orderem Uśmiechu" obdarzyło go 1996 roku polskie dzieci, w 2000 roku przyznano mu nagrodę IKAR-a, a rok później nagrodę "TOTUS", która znana jest również "Katolickim Noblem".
Zmarł wieczorem 18 stycznia 2006 roku w warszawskim szpitalu na Banacha. Pochowany został w krypcie dla zasłużonych Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie.
